Aan het einde (of het begin) van de Huismanstraat staat een grote, enkele plataan die aandacht trekt. Zij staat aan de rotonde tegen de nieuwe flats aan. Je zou je bijna kunnen afvragen: Hoe kom jij daar? Maar dat is de verkeerde vraag. De boom was eerst. Hoe komen die flats daar? Hoe komt die rotonde daar? Opdonderen! Maar dat hoor je een boom nooit zeggen.
Heeft de plataan ooit deel uitgemaakt van een laan die doorliep vanuit de Huismanstraat naar het centrum? Ik weet het niet, en denk ook van niet. Aan de groei te zien heeft de plataan al heel lang alle ruimte gehad om vol uit te groeien. Dat maakt hem zo indrukwekkend. En nu rukken de flats op. Bomen hebben het in steden zwaar terwijl steden de bomen steeds harder nodig hebben naarmate het klimaat verder opwarmt. En het lijkt wel alsof de flats zich van meet af aan achter de plataan verstoppen die aan hun zuidkant staat, schaduw biedt en verkoeling door verdamping (behalve nu de maan door de bomen schijnt – maar dan is het ook niet nodig).
Deze grote boom vormt ook een soort gordijn tussen verkeer en bebouwing. Voor wie van Bemmel komt, lijkt zij te zeggen: Achter mij begint het centrum van Huissen. Ik sta ervoor! En als ik haar was zou ik tegen die graafmachine zeggen: Blijf met je grijpers van mijn wortels af. Maar ook dat hoor je bomen nooit zeggen.
Tekst en foto: H.Rauschenberg